terça-feira, 23 de fevereiro de 2010
Raíz Nómada!!!!
ke se me acaba esta etapa del Viaje!!!!!!!! Y han pasado tantas músicas, tantas caras, tantos pasos en este tiempo brasilenho, que realmente me parece mentira que se esté evaporando ya entre mis manos como vapor de arroz hervido.
Así que poco a poco voy haciendo la mochila una vez más. Como poco a poco va creciendo la Raíz Nómada que hace ya anhos se albergó en mis pies. Devagarzinho, devagarzinho...
sábado, 13 de fevereiro de 2010
o nosso carnaval... é na Ruaaaaaaaaaaaaaaaa!!!!
El meu primer bloco va ser el dels estudiants. Pero a lendemà em vaig trobar pels carrers del centre el bloco dels "bancarios", els dels sindicats de treballadors dels bancs. I el bloco d'ahir era els dels treballadors del metro. Aquesta tarda torno a carnavalejar, amb els amics daki Sao Paulo que vaig conèixer en les primeres setmanes d'aquest Megaviatge... Caaaaaarnavaaaal, Caaaarnavaaaaaaaaaaaaal... Caaaarnaval, te quieroooooooooooooo!!!!!!!!!!!!!
quinta-feira, 11 de fevereiro de 2010
Esquentando os Carnavaisssssss!!!!!!!!!!!!
Y bueno, después de salir de su local y hacer el recorrido entero por algunas calles del barrio, hemos regresado a su sede... y entonces ha empezado la tormenta, bien tropical ella, sí senhor: un aguacero que se ha desatado en 5 minutos, y que ha durado otros 10, con rayos y truenos incluidos. El gringuito aquí presente, como llevaba en la mochila cosas no mojables como mi libreta de viaje, ha preferido ponerse a resguardo bajo el porche de la escuela, y aguardar a que amainase un pokito para hacer mutis disimuladamente, tras despedirme de mis nuevos amigos sambantes. Así que, como véis...
ya llegó EL CARNAVAL!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!
(manhana vuelvo a ese mismo barrio, a bailar con otro bloco... la cosa promete)
VISCA EL REI CARNESTOLTES!!!!!! VISCA!!!!!!!!!!
quinta-feira, 4 de fevereiro de 2010
Al loro!: primer poema-juguete brasileiro!
fazer carona num avião
brigou forte com o leão
(pois ele era o Capitão)
...e levou um tapão tão,
que rodando como um pião
terminou no chão.
Hay un hombre sin nombre
en el hombro de su hembra.
La fina membrana que les une
es de hilo de araña:
mejor que el alambre
porque no da calambre.
Y en ella se mece una rana
que de pronto salta a la rama
donde el buhito sin cama
a su buhita ama.
Y la araña, 8 ojos que todo lo ven,
en el hombro de su hombre teje que te tejerá,
al buhito y la buhita que se aman en la rama
les regala una cama...
en la que está el hombre sin nombre
en el hombro de su hembra...
les une una membrana
de fina tela de araña:
mejor que el alambre,
porque no da calambre!!!!
Y es que había un hombre,
y hay un hombro y una hembra.
Una araña y no te araño,
una rana busca sapos,
el buhito y la buhita,
y en su cama...
el hombre sin nombre
en el hombro de su hembra
y les une una membrana
de fina tela de araña:
mejor que el alambre,
porque no da calambre...
y a veces, si la cueces con nueces,
hasta te quita el hambre!!!
He aquí un poema-juguete que escribí hace ya bastantes anhos... uno de mis hijos predilectos, un poema al que tengo mucho aprecio por la respuesta que recibe cada vez que lo recito ante público: SONRISAS. Lo más divertido de todo es que no puedo recordar cómo ni cuando lo escribí: cual fue la primera idea al empezar a escribirlo, o cual fue la inspiracion... no recuerdo absolutamente nada de su nacimiento, y eso que este es, sin duda, mi mejor poema-juguete. Por supuesto, absolutamente ORAL, para ser servido de boca a boca: como las cosas buenas de la Vida, no creéis?
Tintero, tetera... tú:
te tengo tanteando tinieblas!
tumbada taranta... ¡tontita!
¿Y yo?: ¡toooonto!
Tan, tan, taaaan... que ya dan las tres.
Tantísimas alturas, ¡tilín!
que saltamos por la tirolina, ¡tolón!
Tintero tetera tutú... ¡yoyó!,
juntos, tal vez jugando... tintilínnnn!
tintado de ti temblequeo.
Tii tiii tii tii tii tiiii
caemos caemos caemos emos emos eeeeemooosss...
tanteando tinieblas te tengo;
tumbado taranta tontito,
me tienes. Taaan, taaaan, taaan, pero
tan... ¡que ya dan las mil!
tst... tintero tetera tú... ¡y yo!
quarta-feira, 3 de fevereiro de 2010
empezó mi viaje bloguero... viajando!!
Les conocí en la ciudad de Bertioga, el último día del anho pasado. Y así me enrolé en el proyecto del gran Binho, que con otras cuaretnitantas personas hicieron la caminada... simplemente INOLVIDABLE!!!!!!!!!!
P.D.: me ekivoké: hoy ya es 3 de fevereiro, gente!!!